 |
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به یزید در ویکی‌گفتاورد موجود است. |
یزید پسر معاویه (زاده ۲۵ (قمری) / ۶۴۵ (میلادی) درگذشته ۶۴ (قمری) / ۶۸۳ (میلادی) در دمشق) دومین خلیفه دودمان اموی بود.
یزید در سال ۶۰ قمری، پس از مرگ پدرش به قدرت رسید و در مدت چهار سال حکومت بر سرزمین‌های اسلامی جنگ‌های خونباری را با مخالفین خود ترتیب داد.
تاریخ شمسی برخلاف تاریخ قمری در تغییر نیست. موقعیت زمین نسبت به خورشید ثابت است و با استخراج اوقات شرعی شهر کربلا در این تاریخ، سخنان مقتل نویسان به ساعت و دقیقه برگردانده می شود. اوقات شرعی روز ۲۱ مهر به افق کربلا (که در طول قرون حداکثر ۳-+ دقیقه اختلاف می تواند داشته باشد) استخراج شده و روایات مقتل نگاران با این ساعتها تنظیم شده است: ۵:۴۷ اذان صبح امام (ع) بعد از نماز صبح برای اصحابش سخنرانی کرد. آنها را به صبر و جهاد دعوت کرد. و بعد دعا خواند: «اللهم انت ثقتی فی کل کرب خدایا تو پشتیبان من هستی در هر پیشامد ناگواری»آن طرف نماز را به امامت عمر سعد خواند و بعد از نماز صبح به آرایش سپاه و استقرار نیرو مشغول شدند.
| نبرد کربلا | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
 نگاره‌ای از نبرد کربلا که توسط عباس الموسوی کشیده شده‌است. | |||||||
| |||||||
| طرفهای درگیر | |||||||
| بنی‌امیه | پیروان حسین بن علی | ||||||
| فرماندهان | |||||||
|
عمر بن سعد شمر بن ذی‌الجوشن عبیدالله بن زیاد |
حسین بن علی عباس بن علی حبیب بن مظاهر |
||||||
| توان | |||||||
| ۳۰٫۰۰۰~۲۰٫۰۰۰ | بین ۷۲ تا ۱۴۵ تن | ||||||
| تلفات | |||||||
| ۱۵۰~۱۰۰ | ۷۲[۱] | ||||||
نبرد کربلا جنگی بود که در دهم محرم ۶۱ هجری قمری (۲۰ مهر۵۹ خورشیدی[۲] برابر ۱۰ اکتبر ۶۸۰ میلادی) اتفاق افتاد. روز نبرد به عاشورا نیز معروف است. این نبرد میان سپاه کم تعداد حسین بن علی (نوه دختری پیامبر اسلام) و سپاه اعزامی از سوی یزید بن معاویه (دومین پادشاه دودمان اموی) در نزدیکی محلی به نامکربلا (در عراق کنونی) در گرفت
سپاس مخصوص خدایی است که ستایشگران نمیتوانند حق سپاسش را اداء کنندوحسابگران ازشمارش ذنعمت های بی پایانش عاجز باشندوتلاشگران در اداکردن حقش فرومانند.خدایی که افکاربلند به قله ی عظمتش دست نیابندوافرادژرف نگربه عمق ذاتش پی نبرند.خدایی که نشانه هایش محدودنیست،نه کلام گنجایش تعریفش راداردونه وقت فرصت شماره می دهدونه اینکار در وقت هرچند طولانی باشد می گنجد. باقدرتش موجودات را آفرید. ازلطف خودبادهارادراختیارهمه قرار داد وبا کوه های ریشه دار سرزمین های گوناگون رااستوارومیخکوب ساخت.
(خطبه یک نهج البلاغه)
